“kişi, [kendi dışında bir güç tarafından] itildiği, sürüklendiği zaman ‘ben’ diyemez; ‘ben’ diyen, daima, bir çaba sarf edendir.”
simone weil, defterler (1956)*
simone weil, defterler (1956)*
Tuhaf: Yalnız kalmayı becerememek, yalnız kalmamayı da becerememek. İnsan ikisini de kabulleniyor. İkisi de yararlı.
*
En tehlikeli eğilim: Hiçbir şeye benzememe eğilimi.
Kasbah: Her zaman insanın kendinden uzaklaştığı bir an olur. Karanlık ve pis daracık bir sokağın ortasında küçük kömür ateşi çıtırdıyor.
*
Delilik — Olağanüstü sabahın harika manzarası — Güneş. Gök ve kurumuş kemikler. Müzik. Pencere camında bir parmak.
Haklı olma gereksinimi sıradan insanlara özgüdür.
*
Anlatı — kişi kendini haklı göstermek istemiyor. Kendisi hakkında edinilen fikir onun için yeterli.
Ölüyor, koruması gereken tek şey kendi gerçeğinin bilinci — Bu avuntunun boşluğu.
Albert Camus
Defterler -I
s.37
ithaki Yayınları - 143
Çeviren: Ümit Moran Altan