hiroşima'ya ilk atom bombası atıldığında hepimizi alabora eden, o son nesil olabileceğimize dair korkuyu hatırlıyorsanız, onu takip eden ne düşüneceğimizi bilememe endişesini de unutmamış olmalısınız. o anda milyonlarca insanın olaya ilk tepkisinin garip, derin bir yalnızlığa kapılmak oluşu yeterince ilginçti. norman cousins, "çağımız insanı işe yaramıyor" başlıklı denemesinde, dönemin entelektüellerinin o tarihi ana ait en derin tepkilerini aktarmaya çalışırken, atomik radyasyondan korunma yollarını anlatmadığı gibi insanoğlunun nasıl kendi yok oluşunun senaryosunu yazdığını da vurgulamıyordu. cousins'in yoğunlaştığı tema yalnızlıktı. "insanoğlunun bütün geçmişi," diyordu cousins, "yalnızlığını parçalayıp yok etme gayretinden ibarettir."
(bkz: rollo may)
(bkz: rollo may)