günışığı

senin göğüne dolan kanatların hepsi de avuçlarıma teğet geçti
rüzgârlara açık bir kıyı kaldı bana
ipi kopuk bir uçurtmam var adını özgürlük koydum
parmaklıkları aştı da vurdu parmaklarıma

yitirdim bir şeyleri biliyor musun
herkesin bir bardağı durmadan doldurduğu yerlerde
bir şairin ölümü bir dalın kırılmasına benzer
köprü olmak için bir uçuruma bedeniyle

yaşını başını almış bir günışığı yeter bana
seninle oturup sabahı seyretmek için
kimi sözcükleri öyle çok kullandım ki yaşamımda
konuşamıyorsam buna yor, özür dilerim...

1986 — günışığı
ahmet erhan

s.451
burada gömülüdür -1
kırmızı kedi yayınevi