“Şimdi birinin, herhangi birinin kalkıp bana sormasını istiyorum: Kimsin.
Soruyu soran kişi benim, diye düşünüyorum. Soruyu soran yabancı. Sessizliklerle, tıpkı çocukken olduğu gibi , tek başımayken birleştirmek ve çözmek zorunda kaldığım bir dizi muğlak cümleyle dolu bir buluşma bekliyordum. Ama tam tersi oldu: Claudia konuşmak istiyor. Uçakta gelirken, diyor, uzun uzun bulutlara baktım. Silik ve karmaşık ama aynı zamanda anlaşılır bir çizime benziyorlardı. Bir çocuğun bir kağıda yaptığı karalamaları ya da annemin telefonla konuşurken çiziktirdiği desenleri düşündüm. Bir kere mi, yoksa birçok kere mi bilmiyorum ama annemin telefonla konuşurken kağıtlara bir şeyler çizdiği görüntü gözümün önünde.
Sonra, diyor Claudia, koridorun ucunda bir yandan eteklerini düzeltirken öbür yandan sohbet eden ve gülüşen hosteslere ve göğsüne açık şekilde yatırdığı kişisel gelişim kitabıyla yanımdaki koltukta uyuklayan yabancıya baktım. Sonra da annemin on yıl önce öldüğünü, babamın yeni öldüğünü ama benim bu ölümleri sessizce kabullenmek yerine, dayanılmaz bir konuşma ihtiyacı hissettiğimi düşündüm. "Ben" deme arzusu.”
s.88
Soruyu soran kişi benim, diye düşünüyorum. Soruyu soran yabancı. Sessizliklerle, tıpkı çocukken olduğu gibi , tek başımayken birleştirmek ve çözmek zorunda kaldığım bir dizi muğlak cümleyle dolu bir buluşma bekliyordum. Ama tam tersi oldu: Claudia konuşmak istiyor. Uçakta gelirken, diyor, uzun uzun bulutlara baktım. Silik ve karmaşık ama aynı zamanda anlaşılır bir çizime benziyorlardı. Bir çocuğun bir kağıda yaptığı karalamaları ya da annemin telefonla konuşurken çiziktirdiği desenleri düşündüm. Bir kere mi, yoksa birçok kere mi bilmiyorum ama annemin telefonla konuşurken kağıtlara bir şeyler çizdiği görüntü gözümün önünde.
Sonra, diyor Claudia, koridorun ucunda bir yandan eteklerini düzeltirken öbür yandan sohbet eden ve gülüşen hosteslere ve göğsüne açık şekilde yatırdığı kişisel gelişim kitabıyla yanımdaki koltukta uyuklayan yabancıya baktım. Sonra da annemin on yıl önce öldüğünü, babamın yeni öldüğünü ama benim bu ölümleri sessizce kabullenmek yerine, dayanılmaz bir konuşma ihtiyacı hissettiğimi düşündüm. "Ben" deme arzusu.”
s.88