eve dönmenin yolları

“dün gece saatlerce yürüdüm. yeni bir sokakta kaybolmak istiyor gibiydim. mutluluk içinde tamamen kaybolmak. ama kaybolamadığımız, kaybolmayı beceremediğimiz anlar vardır. her ne kadar sürekli yanlış yönlere sapsak da. bütün kerterizleri kaybetsek de. geç olsa da ve yola devam ederken söken şafağın ağırlığını hissetsek de. ne kadar uğraşsak da kaybolmayı beceremediğimiz, kaybolamadığımız anlar vardır. ve belki de kaybolabildiğimiz zamana özlem duyarız. bütün sokakların yeni olduğu zamana.”

alejandro zambra
eve dönmenin yolları

çev.: çiğdem öztürk

Duyguları, bütün duyguları tattım. Huzurlu, sade bir hayat istiyorum. Parkta gezintilere çıkılan bir hayat.

s.124

“Şimdi birinin, herhangi birinin kalkıp bana sormasını istiyorum: Kimsin.

Soruyu soran kişi benim, diye düşünüyorum. Soruyu soran yabancı. Sessizliklerle, tıpkı çocukken olduğu gibi , tek başımayken birleştirmek ve çözmek zorunda kaldığım bir dizi muğlak cümleyle dolu bir buluşma bekliyordum. Ama tam tersi oldu: Claudia konuşmak istiyor. Uçakta gelirken, diyor, uzun uzun bulutlara baktım. Silik ve karmaşık ama aynı zamanda anlaşılır bir çizime benziyorlardı. Bir çocuğun bir kağıda yaptığı karalamaları ya da annemin telefonla konuşurken çiziktirdiği desenleri düşündüm. Bir kere mi, yoksa birçok kere mi bilmiyorum ama annemin telefonla konuşurken kağıtlara bir şeyler çizdiği görüntü gözümün önünde.

Sonra, diyor Claudia, koridorun ucunda bir yandan eteklerini düzeltirken öbür yandan sohbet eden ve gülüşen hosteslere ve göğsüne açık şekilde yatırdığı kişisel gelişim kitabıyla yanımdaki koltukta uyuklayan yabancıya baktım. Sonra da annemin on yıl önce öldüğünü, babamın yeni öldüğünü ama benim bu ölümleri sessizce kabullenmek yerine, dayanılmaz bir konuşma ihtiyacı hissettiğimi düşündüm. "Ben" deme arzusu.”

s.88