acının antropolojisi

katherine mansfield, erken yaşta gelen ölümünden kısa süre önce, tüm dinsel refereransların dışında, bir acı anlayışı geliştirir ve bu sayede yaşamına tamamen egemen olmayı başarır. şöyle diyor: "boyun eğmek gerekir. direnme. kabul et! acını hayatının bir parçası yap. yaşamda, gerçekten kabul ettiğimiz her şey dönüşüme uğrar. böylece acı bir sevgi olmalıdır. i̇şin sırrı burada yatar. kişisel aşktan daha büyük bir aşka geçmem gerekir... şimdi yüreği sökülmüş birine benziyorum ama dayan! maddi dünyada da manevi dünyada da acı sonsuza kadar sürmez... acı onarmıyorsa eğer, ben o hale getirmek istiyorum onu."*

k. mansfield, daha bireysel bir tavır içinde, eski bir yahudi-hıristiyan geleneğine dayansa da, acısını, kendisine empoze ettiği anlam aracılığıyla denetleme iradesine sahip olabilmek için büyük çaba harcıyor.

s.61—

david le breton
acının antropolojisi

türkçesi: i̇smail yerguz
sel yayınları

* k. mansfield, le journal, agy. s.316-317