“kendimize ait olanı olmayandan ayırt etme yönündeki psikolojik kapasitemiz sakatlandığında, bu sakatlık fizyolojimize de yayılma eğilimi gösterir. bastırılmış öfke, bozuk bağışıklığa yol açar. duyguları etkili bir şekilde işleyip ifade edememek ve başkalarının ihtiyaçlarına hizmet etmeyi kendi ihtiyacını düşünmenin dahi önüne koyma eğilimi, kronik hastalık görülen insanlarda ortak davranış biçimleridir. bu başa çıkma tarzları psikolojik düzeyde sınırlarda bulanıklaşmayı, kendine ait olan ile olmayan arasında bir karmaşayı temsil eder. aynı karmaşa; hücreler, dokular ve vücudun organları seviyesinde de devam edecektir. bu durumda bağışıklık sisteminin kafası kendine ait olanı başkasına ait olandan ayırt edemeyecek kadar karışır veya tehlikeye karşı savunma yapamayacak hale gelir.

normalde, bedenin kendi ürettiği bir şeye karşı harekete geçen bağışıklık hücreleri derhal öldürülür veya etkisiz hale getirilir. kişinin kendine karşı harekete geçen bağışıklık hücreleri imha edilmez veya zararsız hale getirilmezse, savunmaları gereken dokulara saldırırlar. bu durumda alerjik tepkimeler veya otoimmün hastalıklar ortaya çıkabilir. yahut, şayet sağlıklı bağışıklık hücreleri radyasyon, ilaç veya diyelim hiv virüsüyle ortadan kaldırılırsa, vücut enfeksiyonlara veya tümörlerin kontrolsüz büyümesine karşı korumasız kalır. bağışıklık sisteminin kronik duygusal stresle sakatlanması da aynı etkiyi doğurabilir.”

s.238
gabor maté
vücudunuz hayır diyorsa: duygusal stresin bedelleri

türkçesi: defne orhun
i̇letişim yayınları