21 Kasım
“İnsanın acı çekmeye alıştığı doğruysa, nasıl oluyor da insan yıllar geçtikçe daha çok acı çekiyor? Hayır, bu eğlenen, hayatın tadını çıkaran, şuraya buraya yolculuklar yapan, sevişen, dövüşen insanlar aptal değil. Biz de bunları yapabilmeyi ne kadar isteriz!
Bütün bu şeylerde ısrar galip geliyorsa, neden bunda da öyle olmasın?
Düşünün bir kere! Benim gövdemin bir zihni var, uyanma, dinlenme, oyalanma, birtakım gündelik işler yapma ihtiyacı var; ben de öyle bir insan olsaydım bütün bunlar ya yanıbaşımdaki odada ya da gözümün altında olurdu. Bunlarla bitirirdim günümü. Bunu, işte bunu yitirdim, hiçbir insan gücü de geri veremez bana bunu. Sevgisizce atılıp gitti bütün bunlar. Ne suç, ne günah, ne de bir yanlış bu: insanın bir sineği öldürür gibi pişmanlık duymadan yaptığı şeylerden biri sadece.
Karamsar olmayalım: Bir ahlak ilkesi var.”
Cesare Pavese
Yaşama Uğraşı (67-68)
Türkçesi: Cevat Çapan
“İnsanın acı çekmeye alıştığı doğruysa, nasıl oluyor da insan yıllar geçtikçe daha çok acı çekiyor? Hayır, bu eğlenen, hayatın tadını çıkaran, şuraya buraya yolculuklar yapan, sevişen, dövüşen insanlar aptal değil. Biz de bunları yapabilmeyi ne kadar isteriz!
Bütün bu şeylerde ısrar galip geliyorsa, neden bunda da öyle olmasın?
Düşünün bir kere! Benim gövdemin bir zihni var, uyanma, dinlenme, oyalanma, birtakım gündelik işler yapma ihtiyacı var; ben de öyle bir insan olsaydım bütün bunlar ya yanıbaşımdaki odada ya da gözümün altında olurdu. Bunlarla bitirirdim günümü. Bunu, işte bunu yitirdim, hiçbir insan gücü de geri veremez bana bunu. Sevgisizce atılıp gitti bütün bunlar. Ne suç, ne günah, ne de bir yanlış bu: insanın bir sineği öldürür gibi pişmanlık duymadan yaptığı şeylerden biri sadece.
Karamsar olmayalım: Bir ahlak ilkesi var.”
Cesare Pavese
Yaşama Uğraşı (67-68)
Türkçesi: Cevat Çapan