"kendi karanlık dönemlerimde, ruhumun yeraltı dünyasında, kendimi sık sık insanların birbirleriyle yakınlık kurma, eşlerini, ebeveynlerini ve çocuklarını sevme, dünyanın makinesinin işlemeye devam etmesini sağlamak için üstlerini düşeni yapma becerisi karşısında sersemlerken ve hayrete düşerken buluyorum. bir araba kazası sonucu sakat kalmış, yerel bir kamu kuruluşunda çalışan bir adam tanımıştım. kazadan sonra senelerce, her geçen gün kötüye giden nörolojik bir rahatsızlığı olan bir adamla yan yana çalışmıştı. hatları tamir ederken iş birliği yapıyor, birbirlerinin eksiklerini telafi ediyorlardı. bu tür gündelik kahramanlık, bana göre, bir istisna değil, kuraldır. pek çok insan bir ya da birden fazla sağlık sorunuyla baş ederken, üretken bir şekilde ve yakınmadan işlerini sürdürüyor. kişinin kendisi, nadir bulunan bir lütuf ve sağlık döneminde olacak kadar talihliyse bile, tipik olarak yakın ailesinden en az bir kişi krizde oluyor. ancak insanlar kendilerini, ailelerini ve toplumu bir arada tutmak için zorlukları yeniyor ve zor ve çaba gerektiren görevleri yerine getirmeye devam ediyorlar. benim için bu mucizevi bir şey; uygun düşen tepkinin şaşkın bir minnet olabileceği kadar mucizevi. her şeyin dağılmasının ya da hiç işleyememesinin bir sürü yolu var ve dağılmayı önleyen her zaman yaralı insanlar oluyor. bunun için hakiki ve içten bir hayranlığı hak ediyorlar. bu, sürekli bir metanet ve sebat mucizesidir."
hayat için 12 kural: kaosa panzehir
hayat için 12 kural: kaosa panzehir